Padaczka – jak ją rozpoznać?

Epilepsja (zwana potocznie padaczką) to schorzenie, na które cierpi kilkaset tysięcy Polaków. W przypadku wystąpienia jej objawów należy pamiętać o ułożeniu osoby chorej na boku, usunięciu z najbliższego otoczenia groźnych przedmiotów oraz ułatwieniu jej oddychania (przez rozluźnienie ubrań). W ten sposób uniknie się zakrztuszenia lub groźnej kontuzji.

Padaczka u dorosłych – najczęstsze objawy

Epilepsja u osób dorosłych przebiega zwykle dwuetapowo. W pierwszej fazie (tzw. tonicznej) dochodzi do utraty przytomności na około 20 sekund. Przy pozycji stojącej, kończy się to upadkiem. Następnie głowa osoby dotkniętej padaczką odchyla się do tyłu, skóra blednie, a gałki oczne zwracają się ku górze. Rozpoczyna się wówczas druga faza ataku padaczki (tzw. faza kloniczna). W jej trakcie dochodzi do drgawek, a z ust wydobywa się piana. Po kilku minutach ciało się uspokaja. Atak padaczki jest tak bardzo męczący dla organizmu, że bezpośrednio po nim pojawia się kilkugodzinny sen.

Przy takim schorzeniu, jak padaczka objawy mogą również dotyczyć zaburzeń mowy (np. trudność wymawiania zdań lub nawet jednego słowa), a także mlaskania lub cmokania bez wyraźnej przyczyny. Wszelkie dziwne zachowania mogą świadczyć o tym, że u danej osoby występuje epilepsja.

Jak rozpoznać padaczkę u dziecka?

Objawy padaczki u dziecka są zwykle podobne, aczkolwiek można wyróżnić kilka innych odmian epilepsji, które nie występują u osób powyżej 18. roku życia. Na przykład przy padaczce nocnej, dziecko bardzo mocno się ślini i wymiotuje. Może także dojść do zaburzeń pracy serca. Przy epilepsji Rolandycznej pojawiają się silne skurcze twarzy. Są one często jednostronne, a dodatkowo towarzyszy im wyciek śliny z ust, z kolei w przypadku epilepsji związanej z zespołem Lennox-Gastauta może dojść do upadku w związku z nagłą utratą napięcia mięśniowego lub silnym skurczem całej grupy mięśni (np. kończyny dolnej lub górnej).

Padaczka u dziecka może zatem charakteryzować się objawami sugerującymi zupełnie inne schorzenie. W przypadku wątpliwości w tym zakresie warto skonsultować się z lekarzem. Tylko szczegółowa diagnoza problemu przez specjalistę jest w stanie wykazać przyczyny określonych dolegliwości.

Diagnozowanie padaczki

Padaczka diagnozowana jest na podstawie wywiadu oraz badania laboratoryjnego i neurologicznego. Jeśli chodzi o wywiad, w jego trakcie zadawane są pytania ogólne, np. o ogólny stan zdrowia, przebyte operacje i urazy, czy też o sytuację życiową. Kolejne dotyczą już ściśle samego ataku (np. pory jego wystąpienia oraz wykonywanych przed atakiem czynności).

Równie istotne są kwestie chorób neurologicznych, występujących w rodzinie oraz przyjmowanych leków. Badanie laboratoryjne krwi powinno obejmować morfologię i OB, glukozę, elektrolity, mocznik i kreatyninę. Oprócz tego, częstą praktyką jest wykonywanie prób wątrobowych i badania płynu mózgowo-rdzeniowego (przez punkcję lędźwiową).

Kolejnym etapem diagnozowania padaczki jest badanie neuroobrazowe (przez specjalną tomografię) i badanie elektrofizjologiczne, polegające na umieszczeniu na głowie osoby z podejrzeniem padaczki elektrod, które odczytują fale mózgowe. W tym drugim przypadku wynik widoczny jest na specjalnym wydruku.

Przy podejrzeniu padaczki bardzo ważny jest czas. Już po wystąpieniu pierwszych objawów, sugerujących tę dolegliwość, warto udać się do lekarza, który za pomocą specjalistycznego badania będzie w stanie określić skalę problemu. Nie warto z tym zwlekać, ponieważ każdy tego typu atak może nieść za sobą poważne powikłania dla zdrowia.